Hard werken

Niet dat we dat verwacht hadden, maar we kregen inderdaad geen goed bericht bij de oncoloog; op basis van de CT-scan.
Nu moet ik (samen met huisgenoot S en zoon P) weer ingrijpende beslissingen nemen. Het soort beslissingen dat je niemand toe wenst, maar waar ik toch voor sta.
Ziek zijn op de manier waarop ik dat nu ben, is heel hard werken. Om te beginnen kost het veel kruim om alle nare onderzoeken en behandelingen te ondergaan. Dat kost veel fysieke én mentale kracht. Dan is er natuurlijk de mentale kracht die je nodig hebt om 'dood te gaan in beetjes' en dan zodanig dat het voor jezelf en je omgeving het best en het langst 'te doen' is. Je weet al lang van tevoren dat het gaat gebeuren, dat dood gaan, maar je weet niet hoe lang het duurt en je komt voor steeds nieuwe stukjes leed te staan. Dat vereist een ongekende hoeveelheid mentale kracht. Nooit geweten toen ik nog niet ziek was.

Zonnebloemen
Gelukkig kom ik een heel eind, wat die kracht betreft. Hoewel ik mezelf ook toesta om af en toe in verdriet te zwelgen, ben ik meestal sterk. Dat doet míj goed en ook mijn omgeving, merk ik.
Die mentale kracht maakt het mogelijk dat ik, op de terugweg van het ziekenhuis, blij verrast ben bij het zien van een veld vol zonnebloemen, dat ik de heilzame zonnestralen op m'n huid zeer waardeer en dat ik, weer thuis, heerlijk geniet van m'n zoveelste kopje zoethoutthee.
Volgende week word ik even opgenomen, dus dan kan ik misschien niet bloggen. Maar zolang het lukt, zal ik met enthousiasme achter m'n laptopje plaatsnemen om van alles van me af te schrijven. Heerlijk.