Ooggetuige-verslag

Wat is er heerlijker dan de najaarszon op je gezicht als je weer buiten stapt nadat je enkele uren in het ziekenhuis hebt doorgebracht?
Dat was gisteren dus. Prachtig weer, maar ik moest voor de CT-scan naar het ziekenhuis. Dat is niet alleen even in een raar toestel liggen, maar er gaat een heel circus aan vooraf. Om te beginnen moet je vanaf de dag tevoren en tot vlak vóór de scan vier flesjes (waarvan één extra groot) met onappetijtelijke contrastvloeistof naar binnen zien te werken. Elke vergelijking met andere drankjes, hoe vies ook, gaat bij voorbaat mank. Creativiteit is dan geboden om er de lol in te houden en gelukkig beschik ik daarover. Ook mijn lieve zus E, die mijn maatje was gisteren, is creatief in dit soort situaties. Ze scoort in het ziekenhuisrestaurant zo'n bekertje voor me waar normaal gesproken superlekkere koffie in zit. Als je daar het drankje uit drinkt en je denkt heel hard aan die koffie, kom je een heel eind.

Pindakaas
Op de dag van de scan moet je nuchter blijven vanaf het ontbijt; behalve dan die gore drankjes, die mag/moet je gewoon nemen. Vervolgens moet je naar de oncologische dagbehandeling, waar ze je port-a-cath aanprikken, bloed afnemen en een soort kraantje aanbrengen, waardoor ze op de CT-afdeling nog eens contrastvloeistof toedienen.
Op naar de CT-afdeling dan waar je, in mijn geval, in een zeer oncomfortable houding op een rechte plaat moet liggen. Omdat ik alleen maar contrastvloeistof in mijn maag heb, krijg ik last van maagzuur, maar stil blijven liggen is geboden. Mijn linkerarm kan en moet boven het hoofd, mijn rechterarm kan dat niet, dus die wordt met een band vastgebonden ter hoogte van mijn heupen.
Oké, we kunnen beginnen. Het meest lastige aan dit hele gedoe vind ik het feit dat je regelmatig je adem moet inhouden. Zeker nu ik zoveel buikvocht heb en dus heel hoog adem, is dat niet leuk. Aan andere dingen denken dus maar. Nu nog even naar de oncologische dagbehandeling, waar ze mijn kraantje verwijderen en de port-a-cath nog even doorspoelen. En dan naar huis.
En dan stap je dat ziekenhuis uit en daar is dan die najaarszon. Heerlijk! En in de auto ligt nog een boterham met pindakaas die hoogst persoonlijk door zus E is klaargemaakt. Kun je je  íets lekkerders voorstellen? Nee, je hoort mij niet klagen...