Levensweg

Zeer zelden ben ik verdrietig over het feit dat ik mijn aangekondigde dood in de ogen kijk. Ik leef zolang en zoveel er te leven valt en dat gaat prima. Maar een enkele keer dringt het verdriet zich toch op en de aanleiding daartoe komt meestal uit onverwachte hoek.
Gisteren was het 11 september en dus waren er herdenkingen van de aanval op de tweeling torens in New York en van (vaak vergeten) de teloorgang van 'gebouw 7', dat vlakbij de twee torens heeft gestaan.

Mensenlevens
Indrukwekkend vond ik gisteren het verhaal van een reddingswerker die zich bij gebouw 7 ophield toen dat in brand vloog. IJzingwekkende minuten moeten het zijn geweest voor de mensen die binnen zaten én voor de mensen die buiten stonden en die niks meer voor deze mensen konden doen. De betreffende reddingswerker vertelde dat hij iemand voor een raam zag staan, die wanhopig en in doodsnood op het raam bonkte. Dat bracht de reddingswerker ertoe om, tegen de orders in, het brandende gebouw in te gaan om te kijken of hij nog mensenlevens kon redden.
Dat trof mij zeer. Iemand die het leven van anderen zó belangrijk vindt, dat hij die met gevaar voor eigen leven wil redden. Dat bracht mij op de waarde van mijn eigen leven. Als ik mag afgaan op wat mijn lieve familie en vrienden mij elke dag laten weten, is mijn leven ook zeer de moeite waard. En toch moeten we allemaal lijdzaam toezien dat het al vroeg teloor gaat. Heb ik niet hard genoeg op de ramen gebonkt? Hebben de reddingswerkers (artsen?) mij niet gezien of gehoord?
Ik weet dat het onzin is om zo te denken, maar het overviel me toch. Het was een sterke emotie. Maar vandaag voelt het weer anders. Vandaag realiseer ik me weer dat je geluk kunt hebben of pech. Ook de reddingswerker had pech kunnen hebben en dan had hij dit verhaal niet kunnen vertellen. En de vrouw die hij gered heeft, had de volgende dag onder de tram kunnen lopen. Ieder gaat zijn eigen levensweg. En of die de moeite waard is, hangt niet af van de lengte ervan. Volgens mij.