Tranen

Gisteren hadden we een familiefeest. De moeder van huisgenoot S werd maar liefst 92 jaar en dat is natuurlijk voldoende reden voor festiviteiten.
Voor ons is zo iets tegenwoordig nogal lastig. Van tevoren weet ik niet hoe ik me zal voelen die dag en of ik dus überhaupt mee kan of niet. En áls ik al mee kan, is vooraf niet te zeggen hoe lang ik het zal volhouden.
Maar dat viel allemaal reuze mee. Ik kon mee en vond het ook  heel erg leuk om iedereen weer te zien: de jarige natuurlijk, maar ook mijn zwagers en schoonzussen, de kleinzoons van de jarige (waaronder onze zoon) met hun vriendinnen. En dan de broer en zussen van de jarige moeder en oma.

Confrontatie
Recept voor een prima middag, zou je dus zeggen. Maar wat bleek? Bij mij zaten de tranen losser dan ze in tijden gezeten hebben. Hoe kan dat dan? Daar heb ik over nagedacht.
De mensen zaten, zoals vaak gebeurt bij dit soort bijeenkomsten, in generaties bijeen. Aan één tafel zat de jarige met haar broer en zussen; de kleinzoons met aanhang zaten aan hun eigen tafel en de tussengeneratie (waartoe ik dus behoor) hadden ook een eigen tafel. Natuurlijk werd er heen- en weer gelopen en her en der bijgepraat, maar de indeling was vrij strikt.
En dát nu, bleek voor mij heel confronterend. Kijkend naar de oudste generatie die daar op hoge leeftijd nog samen is en plezier beleeft aan het samen zijn, realiseerde ik me dat ik dat stadium nooit meer zal beleven. Keek ik naar de tafel met jongeren, stuk voor stuk leuke, ondernemende mensen met heel veel plannen voor de toekomst, bedacht ik dat ik de meeste van die plannen niet meer gerealiseerd zal zien. En in mijn eigen clubje, waarin ik me als een vis in het water voel, ben ik straks ongewild de spelbreker, de missing link. 
Niemand weet natuurlijk of hij/zij de kans krijgt van tussengeneratie op te schuiven naar oudste generatie, maar ik weet wel dat bij mij die kans verkeken is. En dat besef deed pijn gisteren. Maar ik heb wel genoten van het samenzijn. Gelukkig kan ik die twee dingen combineren.