"We" ?

Zoals bij velen bekend, maakt huisgenoot S een voortreffelijke paprikasoep, waarin overigens ook tomaten verwerkt worden. Gisteren aten we die weer, want op mijn verzoek gebeurt dat zo vaak mogelijk. Tijdens het eten zei ik dat deze soep wat mij betreft zeer regelmatig op tafel mag verschijnen; maar huisgenoot S wees me op een kleine moeilijkheid daarbij. "Binnenkort is het paprika- en tomatenseizoen voorbij. Dan kun je ze nog wel kopen, maar dan zijn ze niet meer klimaatneutraal, erg duur en ook niet meer zo lekker." Hmm, 'n flinke domper dus op de feestvreugde. Maar ik had 'n oplossing: "Dan gaan we toch grote hoeveelheden maken en die vriezen we dan lekker in."

Niet vanzelfsprekend
Pas toen ik 't zei, realiseerde ik me wát ik zei: 'we' gaan grote hoeveelheden soep maken. We? En dat terwijl ik, met twee onwillige handen, zo goed als niks meer doe waar je je handen bij nodig hebt. En ineens hoorde ik de echo van een uitspraak van mijn overleden moeder, toen zij en vader nog zelfstandig in het eigen huis woonden. Moeder was ernstig ziek en wat de zorg betreft sterk afhankelijk van ons en van mijn vader. Vader verzorgde haar met liefde, maar omdat hij zelf ook  niet gezond meer was en bovendien flink aan de leeftijd, viel hem dat steeds zwaarder. Er moest dus een oplossing gevonden worden. Eigenlijk was er geen andere mogelijkheid meer dan het verzorgingshuis. Vader wilde dat wel. Hij was moe en verlangde naar goede zorg voor hem en voor moeder. Maar moeder verzette zich tegen een verhuizing. Ook al kon ze, zelfs met hulp, de zelfstandigheid niet meer aan. Ze verzette zich onder meer met de legendarische woorden: "Wij redden ons nog best, hè vader."
Toen ik gisteren dus zei: "we gaan grote hoeveelheden soep maken", schoot dit ineens door me heen. Ik was in dezelfde valstrik gelopen als destijds mijn moeder. Even dacht ik dat de zorg voor mij (of het nou om soep maken of om wat dan ook gaat) vanzelfsprekend was. Dat is het natuurlijk niet en na zo'n incident weet je dat meteen weer heel zeker.