Gisteren was 't een bijzondere dag. Zoon P en vriendin J zouden terugkomen uit Frankrijk, dus dat gaf al een feestgevoel. Lekkere dingetjes in huis gehaald voor de lunch, zodat we van hun komst konden genieten. Maar 's ochtends mailde zus E al dat ze van plan was langs te komen. Hartelijk welkom natuurlijk en ik verheugde me al op de gezelligheid. Maar vóórdat zus E er was, ging de bel: broer B aan de deur. Kom erin en maak 't je gemakkelijk, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Het begon al een beetje op een reünie te lijken.
Reüniegevoel
Nog dreigde er een kinkje in de reüniekabel te komen, toen broer B na wat koffie weer eens ging opstappen. Maar, toen ik buiten bij z'n auto met 'm stond na te praten, kwamen zus AM en haar man W aangereden. Zij waren zo lief geweest voor mij te gaan winkelen in de Bijenkorf en kwamen de aanschaf nu brengen. Broer B besloot dus nog even mee terug naar binnen te gaan. Toen tenslotte P en J inderdaad van vakantie terug kwamen en ook zus E was gearriveerd, was 't bijna compleet. Alleen huisgenoot S ontbrak nog (afgezien dan van broer J en zijn vrouw M, maar die zaten ook in Zeeland).
Voordat de tafel met alle lekkers gedekt was, meldde S zich en konden we gezellig met z'n allen aan tafel. Totdat, vrij kort daarna, S werd opgeroepen voor zijn werk. Hij moest onmiddellijk naar een cliënt toe die zijn zorgen dringend nodig had. Hij vertrok met z'n broodje kaas en een koelkastdoos met yoghurt onder z'n arm naar z'n cliënt en liet ons achter met het lekkers en de gezelligheid.
Zo ontstond een niet geplande reünie en ik genoot er zeer van. Dat ze je dan achteraf bij het grof huisvuil kunnen zetten omdat je tot op het bot vermoeid bent, is wat mij betreft niet zo interessant. De bank en m'n dekentje wachtten nadien en, tot nu toe, lossen die meestal alles op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten