Treurig plein met mooie woorden

Gistermiddag besloten huisgenoot S en ik naar de binnenstad van Tilburg te gaan. Ik hou zo'n uitstapje niet meer lang vol, dus we zijn in totaal hooguit een uurtje weg geweest. Er was, in die binnenstad, een tentoonstelling van beelden en teksten en dat wilde ik toch wel graag zien.
Gelukkig, gezien mijn geringe uithoudingsvermogen, waren er dingen bij die slechts één korte blik waardig bleken. Daar waren we dus snel mee klaar. Maar er waren ook kunstwerken bij die meer aandacht vroegen.  
Op het Tilburgse Koningsplein zijn we wat langer gebleven. Het is een plein dat zoveel wind vangt en zo verschrikkelijk treurig oogt, dat je er normaal alleen maar komt als je er per se moet zijn. Maar nu waren er teksten op de grond geschilderd en die moest ik natuurlijk allemaal lezen.
Twee teksten trokken mijn bijzondere aandacht. De ene luidde:

Willen we ons zelf blijven

Dan moeten we constant veranderen

Dat deze tekst klopt, heb ik de afgelopen periode meer dan ondervonden. Ik denk dat het ook geldt voor de mensen in mijn directe omgeving.

De andere tekst vond ik ook de moeite waard. De letters waren zo groot dat ik ze, met mijn gebrekkige fotografische vaardigheid, helaas niet allemaal ineens op de foto kreeg. Nou vooruit, op één woord na dan. 

Ook ik ben een dromer en mag dus graag een kier zien in een gesloten muur. En dat mijn vrienden buitenbeentjes zijn, vind ik alleen maar leuk.