Soms, gelukkig lang niet altijd, komen ’s nachts de demonen langs die ik overdag met gemak van het lijf weet te houden. Zodra de lichtknop dan is omgedraaid, wordt de wereld een stuk minder overzichtelijk. Vreemd eigenlijk.
Vannacht klopten ze weer bij me aan; die demonen. Eigenlijk moet ik natuurlijk zeggen: “Goeienacht, kom erin, maar val mij niet teveel lastig.” Maar dat doe je dan weer niet. Je geeft ze toch weer meer ruimte dan ze verdienen en vóór je het weet ben je aan het piekeren over zaken waarover je helemaal niet móet piekeren. Althans zeker niet op dat moment.
Vannacht spookte mijn eigen overlijdensbericht door m’n hoofd. En, waarschijnlijk omdat ik hier in huis degene ben die zich het meest met teksten bezig houd (én omdat ik met die teksten altijd vrij pietluttig ben), ging dat nogal gedetailleerd. Ik stelde me voor dat we misschien, op het randje van mijn leven en dood, nog samen een overlijdensbericht konden schrijven. Schandelijke gedachte natuurlijk, alsof ze dat zonder mij niet kunnen!
Efficiënt als altijd
Maar goed, ’s nachts is de wereld nu eenmaal minder logisch dan overdag, dus je laat je meeslepen in je irrationele gedachten.
Ik lag (efficiënt als ik ben) te denken: als we dan alleen de datum open laten en de plaats van overlijden, dan kan het bericht met heel weinig aanpassingen zo de deur uit straks.
Maar vooral door die plaats van overlijden kwam ik weer met beide voeten op de grond terecht. Ik moest er zelf om lachen. Hoezo, plaats van overlijden? Wat had je gedacht? Was je van plan om nog ergens op een hele verre vakantie aan je eind te komen? Of in Baarle Nassau misschien? Ik kon gelukkig weer om mezelf lachen (had ik tijdens mijn werkzame leven misschien ook vaker moeten doen) en dat verdreef de demonen als bij toverslag.
Die verdwenen weer, misschien wel naar Baarle Nassau en ik kreeg de kans om lekker in slaap te vallen. Jammer dat ik er op tijd uit moest om de auto naar de garage te brengen. Maar je kunt nu eenmaal niet alles hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten