Liefde & Lachen

Om de zinnen te verzetten en om in vorm te blijven, gaat huisgenoot S zo'n twee keer per week hardlopen. En dan geen misselijk stukje, nee, 15 tot 20 kilometer is dan gewoon. Knap natuurlijk, maar hij zou het niet willen missen.
Soms komt ie met leuke verhalen thuis over iets wat hij onderweg gezien heeft (terwijl hij de bril thuis laat!), maar vaker is het gewoon een rondje afzien.


Hartje
Eergisteren vertrok hij weer in z'n korte broekje en met plannen die tot aan de (nu prachtig bloeiende!) Campinaheide leidden. Maar hij was na even rennen alweer terug. Hij had namelijk iets gevonden (zonder bril!) wat hij meteen aan mij wilde geven omdat het zo symbolisch was.

Hij vond een soort bedeltje van een hartje, met een lachend gezichtje erin (zie foto). Waarschijnlijk bedoeld voor iemand die minstens veertig jaar jonger is dan ik, maar de symboliek was wel degelijk treffend. Eigenlijk altijd al, maar zeker nu ik zo ziek ben, wordt onze relatie gekenmerkt door Liefde & Lachen.
Ik nam het bedeltje dus in enthousiasme aan, onder meer met de bedoeling het te fotograferen voor het blog. Maar dat bleek lastiger dan ik had gedacht. Pas toen S weer terug was van die Campinaheide en hij ongeveer de juiste fotografiehoek had gevonden, lukte dat min of meer.
S rent dus af en toe even van me weg om zich weer op te laden voor de vele zorgwerkzaamheden die hij privé en beroepsmatig moet verrichten. Maar hij komt ook altijd weer hard hollend terug en soms dus met méér dan waarmee hij gegaan is...