Mijn dierbare, avontuurlijke vriendin T en ik leerden elkaar kennen in de zeventiger jaren, toen we allebei dezelfde opleiding volgden. Weliswaar was ik zeven jaar ouder dan T, maar we waren goed aan elkaar gewaagd. We hadden een heel bijzondere band samen. Zij haalde mij uit mijn te voorzichtige schulp en ik behoedde haar af en toe voor té onoverzichtelijke avonturen.
Nu ze uit Nederland weg is en, hoe kan 't ook anders voor een avonturier, via Seychelles in Johannesburg is terechtgekomen, houden we contact via de mail en via skype. Leuk natuurlijk om op de hoogte te blijven van elkaars wel en wee, maar elkaar in levende lijve zien is nog veel beter.
Zondag belde ze: Ik ben in Nederland en ik kom naar je toe! Alleen het idee al, vond ik geweldig. Gisteren was ze er dus en het was als vanouds fantastisch. Niks geen overbrugging van een enorme afstand, maar gewoon doorgaan waar we gebleven waren. We zitten meteen weer op hetzelfde spoor, we zijn nog steeds dezelfde tegenstellingen en we begrijpen elkaar beter dan ooit.
Afscheid
Maar dan komt onherroepelijk toch het moment van afscheid. En dat is momenteel pijnlijker dan ooit. Natuurlijk gaat 't door me heen dat het misschien wel de laatste keer is dat we elkaar live ontmoeten.
Maar gelukkig had T de juiste woorden voor dit pijnlijke moment. Al eerder vertelde ze dat ze nog regelmatig mijn stem op de achtergrond hoort in Johannesburg, als ze met gewaagde plannen rondloopt. Nu zei ze dat ze die stem altijd zal blijven horen, of ik er nu nog ben of niet.
Vreemd misschien, maar zoiets troost wel. Wie kan dat zeggen, dat z'n stem op een afstand van zo'n 10.000 km. van hier zal blijven echoën? En weer voel ik me gezegend...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten