Genieten

Gisterochtend viel er vrij weinig te genieten hier. Het begon ermee dat ik me ongerust maakte. De laatste dagen stapelen bij mij de fysieke klachten zich wel in een erg hoog tempo op en het vocht in de buik neemt zicht- en voelbaar toe. Dus heb ik gisteren de oncoloog gebeld. Eigenlijk zou ik daar volgende week heen gaan voor een consult, nadat volgende week maandag een CT-scan zou worden gemaakt. Dat is nu allemaal vervroegd. Vanmiddag de CT-scan en dan zo snel mogelijk het consult.
Kún je ongerust zijn over je gezondheid als je al lang weet (en geaccepteerd hebt) dat je een ziekte hebt die je onherroepelijk bergafwaarts voert? Ik kan je verzekeren: dat kan. Maar is dat dan niet vreemd? Misschien wel, maar het heeft volgens mij te maken met het feit dat je niet wilt dat het allemaal sneller of slechter gaat dan het tóch al gaat. Je wilt voorkomen dat je zelf, door slordigheid, nooduitgangen (hoe zeer die ook al op een hele kleine kleine kier staan) met 'n klap dicht slaat. Je wilt, kortom, leven wat er te leven valt en je daarbij niks laten ontnemen (voor zover dat te voorkomen is).

Gesprekspartner
Gisterochtend dus heb ik heel veel telefoontjes moeten plegen om alles in orde te maken. Vroeger, toen ik nog werkte, draaide ik m'n hand niet om voor al dat regelwerk, maar nu word ik er heel moe van. Zó moe zelfs, dat ik even overwoog om de afspraak met tekstschrijver I af te zeggen. Zij zou me gistermiddag komen interviewen over genieten en ik leek bepaald niet de goede gesprekspartner op dat moment.
Maar ik besloot anders. Ik liet de afspraak door gaan, omdat ik dacht dat die me goed zou doen. En wat gebeurde? In no time zat ik heerlijk te genieten van het gesprek en van de creativiteit die ervoor nodig was. Ik kán het dus nog: genieten, ook al zijn de omstandigheden belabberd! En dat wilde ik maar even weten, want dat is toch wel een eigenschap die ik nu en in de komende periode hard nodig heb.