Voorheen waren dagen heel andere fenomenen dan nu. Een dag was het gedeelte tussen twee periodes van nachtrust, dat ik zo veel mogelijk volpropte met activiteiten.
Nu is dat totaal anders. Om te beginnen duurt de dag tegenwoordig veel minder lang dan voorheen. Ook zit er een verloop in de dag: hij begint vrij monter en gaat aan het eind als een nachtkaars uit. Maar het belangrijkste verschil is het totale gebrek aan activiteiten tijdens de dag tegenwoordig. Tenminste: er is geen sprake meer van activiteiten waarvoor enige inspanning nodig is.
De zon in huis
Maar dagen zijn er dus nog wel. Dat bleek bijvoorbeeld gisteren. Allereerst kwamen er die dag twee bijzondere telefoontjes van zeer betrokken mensen die me, hun eigen verdriet overstijgend, een hart onder de riem wilden steken.
En omdat huisgenoot S 's middags niet thuis zou zijn en het toch een beetje een bizarre dag was, belde ik mijn lieve zus AM. Ik vroeg haar of ze me die middag gezelschap wilde houden en ze stemde onmiddellijk in. Toen de bel ging, stonden er twéé zussen voor de deur. AM had, als bonus, zus E ook meegebracht. Met elk een bos bloemen in de hand brachten ze meteen de zon in huis.
Omdat ik snel moe ben, redderden de beide zussen de thee bij elkaar en uiteindelijk zaten we ontspannen met elkaar te praten en, oké dat ook, soms te huilen samen. De herinnering aan deze middag is er een van warmte, zon, ontspanning en liefde.
Vandaar dat ik bij het afscheid dacht (en zei): als er geen dagen meer komen, hebben we deze bijzondere dag in elk geval had.
Zo voel ik dat ook, met alles wat er momenteel gebeurt. Mijn emotie-kanalen staan wagenwijd open en ik voel elke vorm van toegenegenheid als een warme deken. Dat doet een mens heel erg goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten