Nee, gisteren had ik to-taal geen fut om een blogbericht te schrijven. Dat is heel uitzonderlijk voor mij, want ik vind het heel prettig om dingen van me af te schrijven. Maar gisteren was ik moe, ik had pijn, was gestresst en wilde toch ook nog een beetje fit zijn voor het bezoek dat zou komen.
Dat laatste lukt me de laatste tijd al steeds minder goed, dus mijn opvattingen over hoe je bezoek hoort te ontvangen worden steeds naar beneden bijgesteld. Ik draag alleen nog maar supercomfortabele (zeg maar: hobbezakkerige) kleding en ik verschans me veelal op mijn plekje op de bank.
Anderzijds is het wel zo dat ik veel plezier ontleen aan het ontvangen van bezoek, dus ik wil dat meestal zo veel mogelijk laten doorgaan.
Verkeerde been
Natuurlijk ben ik altijd, zowel in mijn werk als daarbuiten, een mens geweest van de contacten. Aan het praten met anderen heb ik altijd veel gehad en ik denk dat ik er in de loop van de jaren ook steeds bedrevener in geworden ben.
Maar ik kom nu op een punt dat ik mensen soms op het verkeerde been zet door de mate waarin en de manier waarop ik met ze praat. Ik kan me zo ziek of moe niet voelen, maar de hersens en de mond doen het nog altijd goed. Ik denk dat, tenzij mijn hersens vertroebeld raken door medicatie, dat zo zal blijven totdat ik mijn laatste adem zal hebben uitgeblazen. Of, zoals mijn lieve vriendin P gisteren zei: ik denk dat je dan toch nog graag die laatste zin even netjes zult willen afmaken.
Zo zal het misschien wel gaan, maar voor dit moment ben ik nog altijd blij met mijn vaardigheid in communiceren, al moet ik mezelf soms beschermen tegen een overload omdat alles, maar dan ook echt alles, me tegenwoordig energie kost en die energie kun je maar één keer gebruiken. Moeilijk hoor...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten