Op dit moment gaat 't vooral om evenwicht in m'n leven. Evenwicht tussen het hoofd (dat 't nog heel goed doet) en 't lijf, waarin een oorlog woedt.
Dat is niet eenvoudig.
Je kunt niet meer, zoals vroeger vaak, pijn of ongemakken negeren of wegredeneren. Ze zijn er, ze zullen toenemen en vooral: ze zijn al zodanig dat ze het gemoed beginnen te beïnvloeden.
Tegen mijn lieve huisgenoot kan ik zeggen: ik heb niet veel te missen nu en hij snapt meteen dat hij me met rust moet laten en hooguit dingen voor me kan doen.
Ik vind het lastiger om tegen bezoek te zeggen: ik heb niet veel te missen. Dus span ik me tot het uiterste in om bij de les te blijven. Dan kan er onbalans ontstaan in hoe ik me voel en hoe ik me uit. Die drempel zal ik nog moeten nemen om me, ook met bezoek erbij, zo comfortabel mogelijk te kunnen blijven voelen.
Doodgaan is één groot leerproces; voor jezelf en voor je geliefden...
Lieve Jeannet
BeantwoordenVerwijderenHet bezoek vindt fijn als je eerlijk bent. Anders moeten ze gaan zitten raden. Soms is raden leuk: ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is .... ", heerlijk met kleintjes! maar soms is raden knap irritant en kost het veel energie. Nou kan jouw bezoek die energie misschien wel missen maar het is fijner om die in te zetten om echt bij je te ZIJN.
Veel liefs van Marianne die in de geest veel bij je op bezoek is. En als je dat hinderlijk vindt dan zeg je gewoon 'sodemieter ff op'