Gisteren was het een schitterende najaarsdag, met een zon die concurreerde met die van de zomer. Ook al ben je ziek, dan wil je natuurlijk met zo'n weer niet binnen blijven.
Omdat huisgenoot S onlangs een rolstoel voor me geregeld heeft, konden we ook wat verder gaan dan de 10-20 meter die we normaal gesproken even onze neuzen buiten de deur steken.
We besloten dus naar de Oisterwijkse bossen te gaan en liepen (nou ja, hij liep en ik zat) naar de Achterste Stroom ofwel de Reusel. Daarbij kwamen we langs een pad met heel veel Kardinaalsmuts, een struik waar ik dol op ben omdat de vruchtjes ervan zo eigenzinnig zijn. Het zijn mooie, paarse vruchten in de vorm van (inderdaad) een kardinaalsmuts en als die dingen openspringen, wordt er een knaloranje zaadomhulsel zichtbaar. Hoezo vloekende kleuren?
Onder de ratelpopulieren bleven we even staan op een bruggetje over de Reusel. Het riviertje lag er heel vredig bij, de zon werd weerspiegeld in het langzaam stromende water en de populieren ratelden in de zachte wind.
Droevige ogen
Dat alles was van zo'n onwaarschijnlijke rust en schoonheid, die me onder normale omstandigheden al zouden ontroeren. Maar nu kwam daar een dimensie bij. De ogen die de stammen van de ratelpopulieren zo kenmerken, waren droevige ogen. Dat had ik nooit eerder zo gezien. Het ging door me heen dat ik zulke vredige landschappen niet vaak meer zou beleven. De tranen die in mijn ooghoeken opwelden, werden gelukkig door de zon snel opgedroogd tot zoute kristallen, want ik wilde alleen maar genieten van alles wat er om me heen was. Ik wilde niet bij voorbaat treurig zijn om het missen ervan.
En toen kwam er ineens een troostrijke gedachte bij me op, die dit prachtige landschap óók met zich meebracht. Als ik er niet meer ben, is de natuur er gelukkig nog steeds en al mijn geliefden kunnen er dan nog steeds van genieten. Ze kunnen zich eraan laven, erin leven, er plezier en troost aan ontlenen en zich erdoor laten koesteren en omhullen. De troost die van deze gedachte uit ging, gaf me weer de helderheid om te genieten van alles om me heen. En dat hebben we gedaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten