Gisteren was het een typische day after. De dag na de ascites-drainage, ofwel het weghalen van het buikvocht. Ik voelde me flink beroerd gisteren, toen alle organen in mijn lichaam weer een beetje hun eigen plekje moesten zoeken.
Zo beroerd voelde ik me, dat ik niet eens meer gedacht had aan mijn lieve, ondersteunende vriendin S, die, samen met mijn huisgenoot S, in het ziekenhuis aan mijn bed kwam zitten en m'n hand vasthield toen ik het moeilijk had. Je kunt denken: wat maakt het uit of iemand je hand vasthoudt? Maar ik kan je verzekeren: dat maakt véél uit.
S had een boekje meegebracht, waaruit ze me wilde voorlezen; daar aan dat bed. Maar ik was niet de gezelligste thuis op dat moment en ik hoefde geen verhaal te horen. Wel die hand dus.
Nu gaat 't 'n klein beetje beter dan gisteren, hoewel ik goed kan voelen dat nog lang niet alles z'n juiste positie heeft ingenomen bij mij binnen. Ik ga er maar van uit dat dat langzamerhand wel 't geval zal zijn en dat ik me dan wat comfortabeler zal voelen. Tot die tijd koester ik me in de liefdevolle zorgen van mijn huisgenoot, die vaak al lang voordat ik het zelf in de gaten heb, kan zien wat er scheelt. Mooi toch...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten