Slikken

Als ik af ga op hoe ik me de laatste weken voel, dan gaat het niet goed met mij. Gisteren werd die trend bevestigd door de oncoloog. Ze vertelde ons zonder omhaal dat mijn levensverwachting in weken gerekend moet worden.
Zo. We waren eerlijk gezegd niet echt verbaasd, maar als het zo letterlijk wordt uitgesproken, is het toch even slikken. Diep slikken.

Foto
En wat verandert er daarna aan je leven? Feitelijk niet veel, maar het voelt wel (wéér) heel anders. Ik was al best ver op weg met afscheid nemen van het leven en van allen die me lief zijn, maar nu voel ik dat ik op de hielen gezeten word. Ik krijg haast bij alles wat ik nog wil doen of zeggen.
Nu wordt er aanstaande maandag van alles geregeld door de oncoloog. Ze draagt het stokje over aan de thuiszorg en de huisarts en ze zorgt dat alles in huis is wat nodig is. Ze heeft genoteerd staan dat ik zo min mogelijk in het ziekenhuis wil vertoeven (hoewel het volgende week toch al weer een keertje moet, vanwege het weghalen van het vocht). Daarna is het afwachten wat het leven nog te bieden heeft. In elk geval krijgt huisgenoot S zorgverlof, dus die is voortaan altijd in m'n buurt.
Straks komt mijn lieve vriendin P uit Nijmegen naar hier. Zij is beroepsfotografe en ze zal een aantal foto's maken van mijn lieve mannen en mij. Dat wilde ik heel graag. Ik wil graag voor de eeuwigheid vastgelegd hebben wat voor prachtig driespan we zijn.