Tegenwoordig moet ik het veelal hebben van praktische oplossingen voor ineens opdoemende ongemakken of problemen. Maar het lastige is: ik kan zo'n oplossing wel bedénken, maar ik heb de fut niet meer om hem zelf uit te voeren. Ofwel: tegen de tijd dat ik iets heb uitgevoerd (want alles duurt tegenwoordig bij mij heel erg lang) is het probleem al achterhaald door een ander en is de oplossing dus niet meer passend.
Gelukkig heb ik van die lieve mensen om me heen die iets al uitvoeren als ik het nog maar net bedacht heb of nog eerder. Zo kwam vriendin W op het idee om een zwangerschapsband te naaien aan broeken die veel te strak zitten om mijn door het vocht sterk opgezwollen buik. Een comfortabele oplossing. En nu staat ze weer in de startblokken om glasgordijntjes te maken voor de ramen in de woonkamer. Mocht ik in een ziekenhuisbed terecht komen (tot nu toe ben ik nog een lopende patiënt) dan kan ik vanaf mijn bed wel naar buiten kijken, maar ik heb geen inkijk. Fantastisch.
Onvermoede kwaliteiten
En dan natuurlijk het kamerscherm, bedoeld voor enige privacy tijdens behandelingen aan huis. Ik had het bedacht en zou het geheel beschilderen, maar dat is er nooit meer van gekomen. Huisgenoot S bleek onvermoede kwaliteiten te hebben. Hij maakte houten kaders, prepareerde de doeken zelf, spande ze op en vervolgens heeft hij ze zelf ook nog beschilderd. En het resultaat mag er wezen! Een supermooi scherm in vrolijke kleuren. Dat heeft toch niemand?
Al dit soort tevredenstemmende initiatieven (en blijken van genegenheid) maken zware lasten lichter te dragen. Je staat er niet alleen voor. En de kwaliteit van leven is sterk afhankelijk van het (soms relatieve) comfort waarin je kunt leven. Praktische oplossingen dragen sterk bij aan dat comfort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten