Gisteren dus een opname in het ziekenhuis vanwege de drainage van het vocht uit de buik. Is al nooit leuk, maar nu voor het eerst verzette alles in mijn lijf zich tegen die opname.
Vanaf september 2007 ben ik terechtgekomen in een maalstroom aan medische onderzoeken en behandelingen. Talloze artsen, verpleegkundigen en paramedici zag ik de revue passeren en allemaal moesten ze 'iets' aan of met me doen. Dat heb ik al die tijd gelaten ondergaan; tot gisteren. Toen was het ineens genoeg. Ik was het ineens helemaal zát. Ik was verdrietiger dan ik al die tijd geweest ben.
Ik wilde absoluut niet naar dat ziekenhuis, ik wilde de behandeling niet ondergaan, ik wilde niet in dat ziekenhuisbed liggen. Ik wilde maar één ding: naar huis. Dat is uiteindelijk gelukt, al was het wel al half elf 's avonds voor de drain eruit kon en wij naar huis konden. Het was een behoorlijk avontuur voor mij (dik ingepakt, te zwak om zelf te lopen), maar we zijn thuis gekomen. En daar viel ik in een verkwikkende slaap. Heerlijk.
Nu maar hopen dat 't effect van de drainage even aanhoudt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten