Het afgelopen weekend was het weekend van het duivelse dilemma. Eigenlijk kwam dat dilemma waarvoor de oncoloog mij plaatste neer op: op welke manier wilt u sterven? Die vraag is op zichzelf al moeilijk genoeg te beantwoorden, maar hier waren de factoren die erbij geleverd werden, stuk voor stuk onoverzichtelijk en ongewis. Ga er maar aan staan.
Gelukkig bracht mijn lieve schoonzus M, die met haar man S vrijdagavond op bezoek kwam, een beetje orde in die chaos, op basis van haar medische achtergrond. Uiteraard kon zij de keuze voor mij niet maken, maar ze maakte wat stukjes overzichtelijker.
Maar nog was er onrust in m'n lijf over het het dilemma en over de (ongewisse) gevolgen die de ene of de andere keuze zou opleveren. Ik heb die onrust bestreden door er zaterdag alleen maar af en toe aan te denken en vervolgens helemaal op te gaan in het circus van het CDA-congres op TV. Zaterdagmiddag kwam het dilemma natuurlijk weer terug toen mijn beide zusjes op bezoek kwamen.
Leren
Zondag kwam zoon P naar hier en toen is de kogel door de kerk gegaan. Samen met hem en zijn vader, mijn lieve huisgenoot S hebben we, in grote harmonie, de ongemakkelijke waarheid onder ogen genomen en ik ben tot een besluit gekomen, waar we alledrie vierkant achter staan.
Ik prijs me bijzonder gelukkig met zoveel liefhebbende support om me heen. Dat heeft niet iedereen.
Nu ik besloten heb géén wanhoops-chemokuur (met héle zware gevolgen) meer te proberen, is er weer rust in mijn lijf en in mijn hoofd. Wel moet ik nu af en toe naar het ziekenhuis om het vocht uit de buik te laten weghalen. Vervelend, maar het kan niet anders. En ik denk maar regelmatig aan die ene zin in dat prachtige boek Onverklaarbaar bewoond van Bert Keizer: "Je moet er mee leren sterven." Ik denk dat ik een goede leerling ben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten