In dit nieuwe stadium waarin ik onverwacht snel terecht ben gekomen, is bezoek ineens niet meer gewoon bezoek. Mensen die nu komen, realiseren zich (en ík realiseer me) hoe eindig ons contact is en dat elk contact het laatste kan zijn.
Dat betekent dat nu in elk bezoek een mate van afscheid nemen zit. Weer een hele nieuwe dimensie, vergeleken met de bezoekjes waarin ondersteuning bieden het belangrijkste motief was. Ik merk ook dat mensen nu graag (ook via de mail) nog gezegd willen hebben wat ze wíllen zeggen; ze willen met me 'afrekenen'. En het ontroert me zeer dat bij die 'afrekening' het saldo steeds zo positief is.
Gisteren nog waren hier twee totaal verschillende mensen op bezoek, elk uit een ander domein van mijn leven en allebei legden ze een positief saldo van ons gezamenlijke leven aan mijn voeten. Dat raakte me enorm.
Hoewel ik heel gemakkelijk mijn gevoelens kan uiten en niet schroom om mensen te zeggen dat ik van ze houd, moet ik toch eens nagaan of ik wel voldoende 'afgerekend' heb met iedereen. Ik wil niks ongezegd laten.
Straks moet ik weer naar het ziekenhuis om vocht uit de buik te laten draineren. Ik weet nog niet zeker wanneer ik weer de fut zal hebben om te bloggen.
Hé Jeannet, ik ben blij dat je zo goed kunt "rekenen". Om tot jouw slotsom te komen hoef je niet op je knopen te tellen, wat in jouw geval overigens onbegonnen werk zou zijn geweest. Maar ongeacht het positieve saldo, kan ik zonder twijfel zeggen: ik heb je lief!
BeantwoordenVerwijderenLieve Jeannet, je blog doet zijn werk! Op afstand voel ik me betrokken bij iedere stap die je neemt. Wat heb ik een bewondering voor de manier waarop je met je ziekte omgaat!
BeantwoordenVerwijderenSinds deze week voel ik het kindje schoppen, en ik moet daardoor zo vaak aan je denken... terwijl jij afscheid aan het nemen bent, kijken wij uit naar een nieuw kindje dat we zo graag willen verwelkomen. Verdrietig maar ook mooi! Ook ik... heb je lief!