De goede afloop

Zo, zojuist weer thuisgekomen na een dagje en een (slapeloze) nacht in het ziekenhuis. Wel een bizarre ervaring, zo'n drain boven in je buik die in zo'n 15 uur tijd zo'n dikke 7 liter vocht uit je lichaam laat wegvloeien.
Het plaatsen van zo'n drain is niet leuk, maar het is goed te doen. Het gebeurt door een radioloog die op de echo precies kijkt waar hij moet zijn/zit. Maar, het zal mijn beroepsdeformatie als tekstschrijver wel zijn, ik ben tijdens zo'n behandeling wel gevoelig voor wat mensen om me heen zeggen. Een ijverige assistente stond erbij en op het moment dat de arts de buik wilde ingaan met de drain, zei ze: "Nu maar hopen dat 't goed afloopt." Da's effe schrikken natuurlijk, tenzij je meteen snapt dat ze bedoelt dat het te hopen is dat het vocht goed zal af lopen.

Dicht bij mezelf
Op de afdeling waar ik vervolgens de tijd heb doorgebracht, kwamen veel mensen (verpleegkundigen, zaalarts, co-assistent) naar me toe om met me te praten over mijn keuze om niet nóg een chemo te ondergaan. Kennelijk is die keuze ongebruikelijk, want men reageerde er vreemd op. "Ik hoorde dat u een radicale beslissing hebt genomen", zei bijvoorbeeld een leerling-verpleegkundige, die klonk alsof ik besloten had na afloop van de behandeling van de Domtoren te springen. Ik vond dat toch niet prettig, na het zo verschrikkelijk zorgvuldig afwegen, samen met man en zoon, van de pro's en contra's van de verschillende opties. Gelukkig vond mijn favoriete oncoloog, die geheel toevallig langskwam, dat ik vooral 'dicht bij mezelf moest blijven'. Dat vind ik ook en dat ben ik dus vast van plan.