Vannacht heb ik heerlijk geslapen. In m'n eigen huis, m'n eigen bed, naast m'n eigen lieve man en met de vertrouwde geluiden om me heen.
Je wil niet weten wat voor geluiden je in een ziekenhuis 's nachts uit je slaap houden. Om te beginnen je eigen gedachten natuurlijk, dan het geborrel van het infuus van je kamergenootje, het geklepper van de (veelal Croc's) slippers van langssnellende verpleegkundigen, de suizende airco-installatie, het rochelende hoesten van een patiënt in een naastgelegen kamer, het angstige geroep van iemand die kennelijk niet bij het belletje kan, het bemoedigende gefluister van een verpleegkundige bij een benauwde patiënt en niet te vergeten het minutenlang aanhouden van het alarmsignaal van een infuus, dat pas nadat elders de nood gelenigd is, kan worden opgeheven. Och, je moet ervan leren houden natuurlijk van die geluiden, maar als je bovendien heel ongemakkelijk ligt vanwege een drain in je buik, wordt slapen wel héél erg lastig.
Kortom: ik ben heel blij weer thuis te zijn en hoop dat deze ingreep niet ál te vaak hoeft te worden herhaald. Zolang het goed gaat, gaat 't goed, denk ik dan maar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten