dinsdag 12 oktober 2010

Bizar

Wat 'n bizarre dag gisteren. Ik zal 't uitleggen.
Deze zomer kreeg ik bezoek van E, een vriendin uit vroeger tijden, toen we allemaal (van dat vriendengroepje) nog verschrikkelijk jong waren en toen ziekte en dood nog volkomen buiten ons blikveld vielen. We waren allemaal een andere kant uitgegaan en spraken elkaar alleen nog sporadisch en toevallig.
Maar E had vernomen dat ik ongeneeslijk ziek was en ze besloot me op te zoeken. Hoewel het een genoeglijke middag werd, bleek al snel dat E zelf ook te maken had met kanker. Toch vreemd natuurlijk om nu, als zestigjarigen, tegenover elkaar te zitten en ervaringen uit te wisselen over ziek zijn, angst, verdriet. Maar de humor van vroeger was niet aangetast en we hebben ook heel wat gelachen.

Spiegel
Nadien ben ik nog een keer bij E op bezoek geweest en ook dat werd een gezellige middag. We waren weer helemaal op de hoogte van elkaars leven en dat was prima.
Vorige week vrijdag belde de man van E. Hij vertelde tot mijn verbijstering dat E vlak ervoor was overleden. In enkele weken tijd had ze alle kracht verloren en sloeg de dood toe.
Vandaag vindt de crematie plaats van E. Omdat ik dacht dat een hele plechtigheid voor mij voortaan te lang duurt, besloot ik gisteravond samen met huisgenoot S naar het afscheid in het uitvaartcentrum te gaan. Dat was een merkwaardige gebeurtenis. Ik vond het fijn om E, die nog steeds dat meisjesachtige uiterlijk had, (en haar familie) nog gezien te hebben, maar tegelijkertijd was het ook heel vreemd. E en ik bevonden ons samen in death row en in de zomer leek het nog dat ik het eerst zou worden opgeroepen. Nu stond ik hier naast de kist met haar dode lichaam. Het leek alsof ik in een spiegel keek.
Toch ben ik blij dat we nog afscheid hebben genomen van haar. Vaarwel E.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten