Pas nu, nu ik me weer wat beter voel, realiseer ik me dat mijn bericht van gisteren een soort rookgordijn was. Mijn enthousiasme voor schrijven voor het blog is zó groot, dat ik eigenlijk teveel schrijf. Ik heb dus altijd wel wat extra berichten staan, die ik met een simpele druk op de knop zichtbaar kan maken op het blog.
Gisteren dus, toen ik me te beroerd voelde om wat dan ook te doen, heb ik een van die 'reserve-berichten' publiek gemaakt. Zo, iedereen tevreden, moet ik gedacht hebben.
Maar, achteraf gezien, is zo'n artikel dat je in betere tijden schrijft natuurlijk een rookgordijn; voor jezelf en voor de volgers. Het is absoluut geen weergave (meer) van de werkelijkheid en dus kun je beter niks laten horen dan zo'n berichtje.
Beroerd
Wat gisteren wél actueel was, was dat ik me hondsberoerd voelde. Héél erg ziek: erge buikkrampen en verschrikkelijk misselijk. Gelukkig heb ik een verstandige huisgenoot, S, die met wat combineren en deduceren tot de conclusie kwam dat de stootkuur Prednison misschien wel de oorzaak was van de malheur. Ik ben dan ook gestopt met die Prednison en neem nu de reumatische pijn maar weer even voor lief. Altijd beter dan de manier waarop het gisteren ging.
Vandaag begin ik maar weer voorzichtig aan een nieuwe dag. Ik eet en drink hele kleine beetjes van dingen die me gezond lijken en kruip met m'n dekentje op de bank. Moet helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten