Een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest, is een klassieke dichtregel van Nicolaas Beets. Doch dat nooit op komt dagen, is de volgende regel van dit gedicht.
Jeannet zag niet op tegen de dood, maar wel tegen de weg er naar toe. Die weg blijkt vol te liggen met enge hindernissen. Bange vermoedens kunnen dus wel degelijk bewaarheid worden.
Met haar naderende dood had ik me verzoend. Met het feit dat ik binnenkort alleen zal zijn heb ik vrede. Dat onze zoon zijn moeder binnenkort moet missen zal moeilijk zijn. Maar je geliefde zo te zien lijden is bijna ondraaglijk.
Sjak, je hebt alles voor je vrouw gedaan wat in je vermogen lag. En nog steeds cijfer je jezelf weg. Het is, hoe zwaar en hoe moeilijk ook, toch ook 'fijn' dat je deze laatste, doodlopende weg zo bewust met Jeannet meegaat. Ik hoop dat je straks de verzoening en de vrede die je je toedicht ook zo ervaart, met alle fijne herinneringen die je aan Jeannet hebt. Deel ze met Pieter. Hij heeft een prachtmoeder en -vader! Sterkte en doe natuurlijk ook Jeannet de groeten van haar neef.
BeantwoordenVerwijderen